غزل تا سپید

والجبّار وهوالمکّار

وحشتم  از  فصل  کوچت  ،  هر  شبم  در آرزویت

مست خوابی مست رویت،دست من درتاب مویت

می نگاهم   عشق  من  ،  لبخند   رویا   دیدنت  را

با  نگاهم  بشکنم   ، آن  مرز   شب   بوسیدنت  را

مات  ماتم   در  کنارت  ،   می تماشایم   تنت  را

این  منم  معتاد  دائم  ،  تن  که  تا   پیراهنت  را

حبس  دریا  پشت  پلکت ،  جان  من در انحصارت

شاعرانت   ،   مثنوی ها   مشقشان  در   انتشارت

چشم هایت  شأن شعرم  ،  بیت  نابم  ،  عاشقانه

درد هایت  را   به  جانم   می خرم  ،  بی  هر بهانه

غرق چشمت  می شوم دریای من ،  مغرور قاتل 

باد  با مویت  چه تاری  می زند  ،  در  شور ساحل

در  نبودت  آسمان ها  بی ستاره ، تلخ ،  غمناک

روی تو    باید   بتابد  ،   بر   دلم   از  اوج    افلاک

تو نباشی  ،  از  سحرها  ترس من   تا  بی نهایت

ترس من  ،  تشبیه  عینی   یا  کلامی  از  قیامت

می روم   با  زخم سینه  ،  با  غمت   در  بطن  پیله

 آتشم  زد  آن  تنت  تا  عمق  تن ، ای هم قبیله

می طلسمد ،  یاد  تو  در   ذهن  فردا های  سردم

می وزی    با   باد   ،  تا   امواج    دریا های   دردم

برگ  زردی گویدش از  مرگ  ، هر شب با  کلاغا

فاجعه   باید   بچینم   بعد   این   ،،  از    قلب  باغا

دفترم   را   خطّ   ممتد   می کشم  من  ،  خولیایی

بغ  بغو ها   عین  کفتر  ،  تا  که  با  قو   قو  بیایی

جبر  بودن  ،  بی هیاهو ، حٌسن  عشقت ،  ناز ابرو

در خیالت  ، اوج  رقصم ،  چین دامن ، تاب  هر مو

مرگ بر نفرین تو ای بخت ،ای سگ خغد بدذات

در نبودش  ، آه تلخم  ،  زهر مرگم ،  داد  هیهات

احسان شعاعی      

     92/1/29           

14:50

              شبکه هنر