با تو  بارانی  ،  بهاری ، ، ،  آسمانی   هفت رنگم  !!

هوالمحبوب

هنگ یادت  می خراشد  ، می رود  تا  مغز  هنگم  !!

من به یادت تا نهایت ، شیشه ای در هجم سنگم !!

تا  نیایی  ،   خاطراتت  پیچ   ممتد   می دهندم  . . . .

هر شبم  کابوس  سگ ها  ،  دائماً  در  وهم  زنگم  !!

ای که  عزرائیل  چشمت  ،  بسته جانم را  به  مویت

من که شادم ،،یا بُکش یا باش ، جان در گور تنگم!!

جای پایت ، خاک من را شد  شقایق ،  دشت تن را

با تو  بارانی  ،  بهاری ، ، ،  آسمانی   هفت رنگم  !!

گر  نباشی  مرد  پاییزم  ، ، ،تنم  را   درد  مندم . . .

از  کمر  تا  بشکند  این  ،  پا  مترسگ های  لنگم !!

موج  دریا ، ساز طوفان گر بگیرد . . . . . کو پناهم !؟

تو پری ها را عروسی !! . . . . من فقط با تو نهنگم !!

گرم گرمم  از  نگاهت  ، من کنارت شیر شیرم . . . .

هر شبی تا زد  به چشمت رقص  آهو  ،  من پلنگم !!

یا بیا  ، یا حال من افسانه خواهد شد  به  شهر. . . .

هنگ  ذلفت می شود  تسلیم  ، تا  من  مرد جنگم !!

گر بیفتد  دست  من یک روز  ، در آن تاب ذلفت ....

هی  ببوسم   آن  لبت را  ،  نیک باشد  با تو  ننگم !!

                                                                                                          احسان   شعاعی 

                                                                                                              5:10   بامداد

             ۹۲/۳/۳              

Normal 0 false false false EN-US X-NONE X-NONE /* Style Definitions */ table.MsoNormalTable {mso-style-name:"Table Normal"; mso-tstyle-rowband-size:0; mso-tstyle-colband-size:0; mso-style-noshow:yes; mso-style-priority:99; mso-style-parent:""; mso-padding-alt:0in 5.4pt 0in 5.4pt; mso-para-margin-top:0in; mso-para-margin-right:0in; mso-para-margin-bottom:10.0pt; mso-para-margin-left:0in; line-height:115%; mso-pagination:widow-orphan; font-size:11.0pt; font-family:"Calibri","sans-serif"; mso-ascii-font-family:Calibri; mso-ascii-theme-font:minor-latin; mso-hansi-font-family:Calibri; mso-hansi-theme-font:minor-latin; mso-bidi-font-family:Arial; mso-bidi-theme-font:minor-bidi;}

هوالمعشوق

ورفت او، و نیامد! ردیف هرز غزل می شد

زن جوان، که خطوط تنش در آینه حل می شد

زن جوان، که تنم را اسیر مادگی اش می کرد

غرور پیرهنم را پر از زنانگی اش می کرد

شبیه بی بی دل بعد عاشقانه ی فالم بود

بلوغ میوه ی ذهنیت تکامل کالم بود

که ناگهان سر هر شاخه از تگرگ ترک برداشت

و از تجاوز طوفان انار رابطه لک برداشت

زن جوان، و مرا از دهان تازگی اش تف کرد

و هرچه خاطره را پشت بیست سالگی اش تف کرد

زن جوان، و پرستو شد از نگاه مترسک پر

و می کشید از اعماق سینه آه مترسک پر

مترسکی که فقط من! مترسکانه نگاهش را...

مسافری که فقط او! به سوی فاصله راهش را...

پرنده ای که پرستو، که پنج ماه  پرستو، من

 مترسکی به پرستو فقط نگاه... پرستو، من

 نشد... غزل و مردف،  ردیف تلخ، پرستو کوچ...

و رفت کنج قفس من... به آسمان خودش او کوچ...


علی علی نوری     

Normal 0 false false false EN-US X-NONE X-NONE /* Style Definitions */ table.MsoNormalTable {mso-style-name:"Table Normal"; mso-tstyle-rowband-size:0; mso-tstyle-colband-size:0; mso-style-noshow:yes; mso-style-priority:99; mso-style-parent:""; mso-padding-alt:0in 5.4pt 0in 5.4pt; mso-para-margin-top:0in; mso-para-margin-right:0in; mso-para-margin-bottom:10.0pt; mso-para-margin-left:0in; line-height:115%; mso-pagination:widow-orphan; font-size:11.0pt; font-family:"Calibri","sans-serif"; mso-ascii-font-family:Calibri; mso-ascii-theme-font:minor-latin; mso-hansi-font-family:Calibri; mso-hansi-theme-font:minor-latin; mso-bidi-font-family:Arial; mso-bidi-theme-font:minor-bidi;}

 کبوتر بال نگشوده به چنگ باز می افتد 

دوباره اتفاق آخر از آغاز می افتد
چه بازی های زشتی دارد این دوران شطرنجی
که در هر جنگ اول از همه سرباز می افتد

همینکه یک پرستو در قفس خاموش می میرد
همینکه یک قناری خسته از آواز می افتد

همینکه ترس از بازندگی بال و پرش را ریخت

بشر تازه به فکر هجرت و پرواز می افتد

شود تا در و گوهر از هزاران قطره ی باران

یکی از ابر چشم آسمان ممتاز می افتد
نیاز آسمان دارد یقین نیلوفر مرداب
که اینگونه به دست و پای سروناز می افتد

چه خواهد گفت فردا درقلمگاه ادب وقتی

خدا چشمش به چشم قاتل الفاظ می افتد

نمی خواهد بماند از رسالت باز می ماند

نمیخواهد بیفتد از اصالت باز می افتد
بزن مطرب دوباره کیف ها را کوک باید کرد

که نبض زندگی آخر به دست ساز می افتد

همینطور آدمی باید براند تند در خاکی
اگر چه گاهگاهی هم به دست انداز می افتد


رحیم رسولی    

Normal 0 false false false EN-US X-NONE X-NONE /* Style Definitions */ table.MsoNormalTable {mso-style-name:"Table Normal"; mso-tstyle-rowband-size:0; mso-tstyle-colband-size:0; mso-style-noshow:yes; mso-style-priority:99; mso-style-parent:""; mso-padding-alt:0in 5.4pt 0in 5.4pt; mso-para-margin-top:0in; mso-para-margin-right:0in; mso-para-margin-bottom:10.0pt; mso-para-margin-left:0in; line-height:115%; mso-pagination:widow-orphan; font-size:11.0pt; font-family:"Calibri","sans-serif"; mso-ascii-font-family:Calibri; mso-ascii-theme-font:minor-latin; mso-hansi-font-family:Calibri; mso-hansi-theme-font:minor-latin; mso-bidi-font-family:Arial; mso-bidi-theme-font:minor-bidi;}

 

آقا اجازه ، نسل شما منقرض شده

گویی سکوت است و نسل صدا ، منقرض شده

آقا بگو ، گرچه من اشتباه می کنم

من فکر می کنم که نسل خدا ، منقرض شده

عمران میری      

 

Normal 0 false false false EN-US X-NONE X-NONE /* Style Definitions */ table.MsoNormalTable {mso-style-name:"Table Normal"; mso-tstyle-rowband-size:0; mso-tstyle-colband-size:0; mso-style-noshow:yes; mso-style-priority:99; mso-style-parent:""; mso-padding-alt:0in 5.4pt 0in 5.4pt; mso-para-margin-top:0in; mso-para-margin-right:0in; mso-para-margin-bottom:10.0pt; mso-para-margin-left:0in; line-height:115%; mso-pagination:widow-orphan; font-size:11.0pt; font-family:"Calibri","sans-serif"; mso-ascii-font-family:Calibri; mso-ascii-theme-font:minor-latin; mso-hansi-font-family:Calibri; mso-hansi-theme-font:minor-latin; mso-bidi-font-family:Arial; mso-bidi-theme-font:minor-bidi;}

سکانس يک، نُه شب زن درايستگاه ترن

مسافرين عزيز قطار نه لطفا


به ضلع غربي سالن هجوم آدم ها

و زن که راه مي افتد به سمت کوپه من

دو استکان پر از چاي ، چند سوسن زرد

و يک فضاي مناسب براي حرف زدن

سکانس دو ، ده شب ، زوزه هاي ممتد گرگ

دو عکس دلهره آور بدون چشم و دهن

و يک فضاي مناسب براي حرف زدن

صداي گرم بنان چند شاخه سوسن

نماي بسته ، زن ومرد غرق صحبت. مرد :

چقدر حس غريبي است با شما بودن

_ سکانس چارم ، اين فيلم در ترن گم شد

کليدهاي مهمي براي فهميدن


مهدی فرجی            

Normal 0 false false false EN-US X-NONE X-NONE /* Style Definitions */ table.MsoNormalTable {mso-style-name:"Table Normal"; mso-tstyle-rowband-size:0; mso-tstyle-colband-size:0; mso-style-noshow:yes; mso-style-priority:99; mso-style-parent:""; mso-padding-alt:0in 5.4pt 0in 5.4pt; mso-para-margin-top:0in; mso-para-margin-right:0in; mso-para-margin-bottom:10.0pt; mso-para-margin-left:0in; line-height:115%; mso-pagination:widow-orphan; font-size:11.0pt; font-family:"Calibri","sans-serif"; mso-ascii-font-family:Calibri; mso-ascii-theme-font:minor-latin; mso-hansi-font-family:Calibri; mso-hansi-theme-font:minor-latin; mso-bidi-font-family:Arial; mso-bidi-theme-font:minor-bidi;}

خوش به حال من ودریا و غروب و خورشید
و چه بی ذوق جهانی که مرا با تو ندید
رشته ای جنس همان رشته که بر گردن توست
چه سروقت مرا هم به سر وعده کشید
به کف و ماسه که نایابترین مرجان ها
تپش تبزده نبض مرا می فهمید
آسمان روشنی اش را همه بر چشم تو داد
مثل خورشید که خود را به دل من بخشید
ما به اندازه هم سهم ز دریا بردیم
هیچکس مثل تو ومن به تفاهم نرسید
خواستی شعر بخوانم دهنم شیرین شد
ماه طعم غزلم را ز نگاه تو چشید
منکه حتی پی پژوک خودم می گردم
آخرین زمزمه ام را همه شهر شنید


محمد علی بهمنی            


Normal 0 false false false EN-US X-NONE X-NONE /* Style Definitions */ table.MsoNormalTable {mso-style-name:"Table Normal"; mso-tstyle-rowband-size:0; mso-tstyle-colband-size:0; mso-style-noshow:yes; mso-style-priority:99; mso-style-parent:""; mso-padding-alt:0in 5.4pt 0in 5.4pt; mso-para-margin-top:0in; mso-para-margin-right:0in; mso-para-margin-bottom:10.0pt; mso-para-margin-left:0in; line-height:115%; mso-pagination:widow-orphan; font-size:11.0pt; font-family:"Calibri","sans-serif"; mso-ascii-font-family:Calibri; mso-ascii-theme-font:minor-latin; mso-hansi-font-family:Calibri; mso-hansi-theme-font:minor-latin; mso-bidi-font-family:Arial; mso-bidi-theme-font:minor-bidi;}

رحیم رسولی

نکنه عهد شکسته رو دوباره بشکنیم
دل نارنجو تو سرمای بهاره بشکنیم
بیا عقده ها مونو تو دلمون نگهداریم
بغض این سکوت سرد و با اشاره بشکنیم
کاسه کوزه های این زمین خکی رو چرا
سر آسمون کوذ و بی تساره بشکنیم
بیا قول بده که دیگه اسم دار و نیاریم
رونق قالی رو با گلیم پاره بشکنیم
بیا شعر تازه ای بسازیم و تو شعرمون
خودمونی بشیم و به استعاره بشکنیم
بیا هر چی دوس داری شعرای اونجوری بگیم
سر هر که میل دردسر نداره بشکنیم
هر قلم که پا میشه جلدی پاهاش قلم می شه
آخه این سنت و در کدوم هزاره بشکنیم
بیا تا رکوع نرفته با اذان دیگری
قامت مؤذنو سر مناره بشکنیم
دیگه این پنجره ها همیشه بسته می مونن
تا یه روزی که خدا خودش بذاره بشکنیم
بیا ای غریبه ی همیشه آشنای من
بغض این سکوت سرد و با اشاره بشکنیم

ریمل

Normal 0 false false false EN-US X-NONE X-NONE /* Style Definitions */ table.MsoNormalTable {mso-style-name:"Table Normal"; mso-tstyle-rowband-size:0; mso-tstyle-colband-size:0; mso-style-noshow:yes; mso-style-priority:99; mso-style-parent:""; mso-padding-alt:0in 5.4pt 0in 5.4pt; mso-para-margin-top:0in; mso-para-margin-right:0in; mso-para-margin-bottom:10.0pt; mso-para-margin-left:0in; line-height:115%; mso-pagination:widow-orphan; font-size:11.0pt; font-family:"Calibri","sans-serif"; mso-ascii-font-family:Calibri; mso-ascii-theme-font:minor-latin; mso-hansi-font-family:Calibri; mso-hansi-theme-font:minor-latin; mso-bidi-font-family:Arial; mso-bidi-theme-font:minor-bidi;}

ماهی تشنه ی لبم بگذار

در زلال تنت شنا بکند

غزلم بادبادکش را در

آبی ریمل ات هوا بکند

 

پیش زیبایی تو بی ادبی ست

هر چه غیر از سکوت بنویسم

می نشینم کنار لبهایت

یک سبد شاه توت بنویسم

 

می شود فصل های یخ زده را

روی تقویم مرده خط بکشی

هر کجا صحبت زمستان بود

پای مرداد را وسط بکشی

 

حیف اگر موج خیز احساسم

قسمت تخته سنگ ها بشود

ساحل دوردست آغوشت

قتل گاه نهنگ ها بشود

علی علی نوری